Praten met een kind bij een vermoeden van misbruik

Stel open vragen en stuur het gesprek niet

• Houd de mogelijkheid open dat er iets anders aan de hand is. Vraag eerst of er iets is gebeurd en niet gelijk wat er is gebeurd.
• Stel open (vervolg)vragen, zoals 'Hoe was het logeren bij Wim? Wat was er leuk? Waren er ook dingen niet zo leuk? En wat dan?
• Als een kind zelf aangeeft dat er iets is gebeurd, nodig het kind dan uit om meer te vertellen: 'Je zei dat Wim aan je had gezeten, vertel daar eens over? Vertel eens wat is er gebeurd.'
• Geef geen sturende informatie en stel geen sturende en beïnvloedende vragen, zoals 'Heeft hij dit...? Heb jij....? Zei hij...? Deed het pijn?'
• Geef het kind de ruimte om te vertellen, maar overlaad het kind niet met vragen. Laat een verhoor over aan de experts.
• Blijf concreet en probeer antwoord te geven op de vragen van het kind. Dit betekent dat je bijvoorbeeld eenvoudige seksuele voorlichting geeft op een manier die het kind begrijpt.
• Geef het kind de ruimte te praten over wat hij of zij wil vertellen. Forceer niet als het kind niet verder wil praten.

Laat je eigen emoties en oordelen zoveel mogelijk buiten het gesprek

• Probeer om je bezorgdheid, boosheid of oordeel niet te laten doorklinken. Zo voelt het kind zich vrijer om te vertellen. Als dit lastig is, vraag dan hulp van een expert zoals Veilig Thuis.
• Het is belangrijk dat je je eigen gevoelens kunt delen. Bespreek dit bijvoorbeeld met een familielid, een vriend of vriendin, of je huisarts.

Steun het kind volledig

• Een kind moet het gevoel krijgen dat hij of zij geen schuld heeft. Word dus niet boos als het kind niet meteen vertelt wat er is gebeurd.
• Zorg dat het kind zich veilig en gesteund voelt.
• Maak duidelijk dat alleen de pleger, de volwassene, verantwoordelijk is voor wat er is gebeurd.