Thijs werd mishandeld door een oud-medewerker

'Ik was natuurlijk opgelucht dat de medewerker weg was. Mijn collega had direct door dat er iets niet klopte. We zijn even gaan zitten, ik heb verteld wat er gebeurd was en ik heb even geluncht. Maar het ging met het kwartier slechter met me. Ik moest nog iets regelen bij de bank die middag, maar ik ben er wel 5 keer langs gereden. Ik was er totaal niet bij met mijn hoofd.'

'Die middag ben ik met mijn vrouw naar de eerste hulp gegaan, waar foto's zijn gemaakt. Ik had enorme blauwe plekken, en gekneusde ribben. Maandag zijn we naar de politie gegaan. Het was voor mij logisch dat ik aangifte zou doen, daar was ik niet bang voor. De politie heeft me daarna ook doorverwezen naar Slachtofferhulp Nederland.'

'Ik kreeg hulp van een medewerker van Slachtofferhulp Nederland. Toen het strafproces begon heb ik bijvoorbeeld een deel van de papieren van het Openbaar Ministerie samen met haar ingevuld.

Ook de emotionele ondersteuning was erg fijn. Ik kon bijvoorbeeld moeilijk slapen. Op mijn werk kon ik me niet concentreren. Ook thuis was ik gespannen. Als ik bijvoorbeeld op het balkon stond, dacht ik 'wat doet die auto daar, waarom doet 'ie z'n lichten niet uit?''. De medewerker van Slachtofferhulp Nederland kon me vertellen dat die gedachten en reacties normaal waren en als het goed was steeds minder zouden worden'.

'Tijdens het strafproces had ik spreekrecht. Het was fijn om met de medewerker van Slachtofferhulp van te voren na te denken over wat ik nou precies wilde zeggen. En om alles op papier te zetten. We gingen samen naar de zitting. Ik zou de ontslagen werknemer weer zien. Ik wist niet hoe ik zou reageren, als ik hem weer fysiek voor me zou hebben staan. Het was prettig om te weten dat er iemand naast me stond die het spreekrecht kon overnemen als ik niet meer uit mijn woorden zou komen.'

Het spreekrecht luchtte erg op. Maar het Openbaar Ministerie had alleen gekeken naar de schade aan mijn eigendommen, niet naar de mishandeling zelf. Het was een domper dat de ontslagen werknemer daarvan werd vrijgesproken.

Ook ging het, inmiddels zo'n 3 maanden later, nog steeds niet goed met me. Ik functioneerde voor nog geen 30%. De medewerker van Slachtofferhulp adviseerde mij om psychologische hulp te zoeken. Ik bleek volgens de psychiater een lichte vorm van PTSS te hebben. De therapie heeft me heel veel energie gekost, maar het was wel wat ik nodig had om weer verder te kunnen . Inmiddels ben ik weer 100% aan het werk.'

'Ik kreeg 2 of 3 maanden later bericht van de officier van justitie: ze gingen in hoger beroep. Nu kwam dus ook de daadwerkelijke mishandeling aan bod. Ik belde terug om de haalbaarheid te controleren. Die bleek zeer hoog, dus ben ik akkoord gegaan.

Het is tijdens zo'n voorbereidingsproces heel fijn om met een derde te kunnen praten. Zo'n medewerker staat er toch anders in dan jij of je familie. Iemand van Slachtofferhulp werpt een neutrale blik op de zaak. Dat helpt ook bij het voorbereiden van het beroep.

De dader is de tweede keer wel veroordeeld. De kosten die hij moest betalen waren veel lager dan de werkelijke kosten, maar daar ging het mij niet om. Voor mij is het zo goed afgesloten.'