Wim was getuige van een terroristische aanslag

In de zomer van 2016 zijn Wim Groenendijk en zijn vrouw op huwelijksreis in Nice. Op hun laatste avond vieren ze 14 juli, de nationale feestdag, mee met de Fransen. De sfeer in de stad is feestelijk. Totdat er een vrachtwagen op volle snelheid inrijdt op de mensen.

De vrachtwagen passeert Wim en zijn vrouw op nog geen meter afstand. Mensen vluchten weg, maar niet iedereen kan zich op tijd in veiligheid brengen. Wim en zijn vrouw rennen de boulevard over. Ze zien overal gewonde mensen op de grond liggen. Uiteindelijk komen ze veilig in hun hotelkamer aan. Pas dan beseft Wim dat ze een terroristische aanslag hebben overleefd.

Toen de aandacht minder werd, merkte ik dat de gebeurtenis toch veel impact had.

‘Net na de aanslag voelde ik me geen slachtoffer, want dat waren de mensen die de aanslag niet overleefd hadden, de gewonden en hun familie. Terug in Nederland kregen we eerst volop aandacht van vrienden en familie. We kregen geen tijd om na te denken. Maar toen de aandacht minder werd, merkte ik dat de gebeurtenis toch veel impact op mij had.

Grote groepen mensen ontweek ik uit angst.

Om op mijn werk te komen, moest ik met de metro, maar daar durfde ik niet meer in. Grote groepen mensen ontweek ik uit angst. En in de bioscoop wilde ik altijd vlakbij de uitgang zitten.

Mijn vrouw had vooral last van een schuldgevoel naar de slachtoffers toe. We hebben samen iets meegemaakt, maar hebben het allebei totaal verschillend ervaren. Dat botst soms. Wat we wel deelden, was het zwarte gat waarin we terecht kwamen. We konden niet meer vooruitkijken, maakten geen plannen meer. Toen beseften we dat we hulp nodig hadden. Hier kwamen we zelf niet uit.

‘Zonder hulp kom je er niet.’

We werden door Slachtofferhulp Nederland gewezen op lotgenotencontact. In het gesprek met andere lotgenoten werd ons duidelijk dat ook wij slachtoffers zijn. We zijn niet fysiek geraakt, maar de mentale impact van de terroristische aanslag was groot. Ook leerden we dat mijn vrouw en ik elkaar de ruimte moeten geven om met ons eigen verhaal om te gaan.

Kan lotgenotencontact mij verder helpen?

Na een ingrijpende gebeurtenis is het prettig om steun te vinden bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. In contact met lotgenoten kun je ervaringen delen en vragen stellen aan anderen.

Contact met lotgenoten

'Daarna zijn we gaan kijken hoe we zelf verder konden komen.'

Daarna zijn we zelf gaan kijken hoe we vooruit konden komen. Bij organisaties voor vervolghulp waren lange wachtlijsten. Wat bij ons allebei de knop om heeft gezet, was de ontdekking van de zwangerschap van mijn vrouw. Het voelde alsof we vanaf dat moment 7 maanden de tijd hadden om voor een stabiele basis voor ons kind te zorgen. We zijn veel meer met elkaar gaan praten. Mijn vrouw is alles van zich af gaan schrijven, ik begon weer met hardlopen. Ik merkte dat ik fysiek sterker werd waardoor het mentaal ook beter met me ging.

De 7 maanden waren niet genoeg om het trauma achter ons te laten. Maar het begin was er. Nu, 6,5 jaar na de aanslag, kan ik zeggen dat het goed gaat met mij, mijn vrouw en onze 3 kinderen. ‘Nog elk jaar is de periode rond 14 juli een lastige. Maar mijn angsten, waar ik echt heel lang mee rondgelopen heb, zijn grotendeels weg.

De klap komt een keer. Je kunt er daarom maar beter gelijk mee aan de slag gaan.

Mijn advies voor iedereen die een traumatische gebeurtenis meemaakt: ook als je niet iets fysieks is overkomen, kan je slachtoffer zijn. Hulp is altijd mogelijk als je er niet uit komt. De klap komt een keer en dan is het goed om er mee aan de slag te gaan.

Ik had de aanslag natuurlijk liever niet meegemaakt, maar de gebeurtenis en de ondersteuning daarna hebben mij als persoon sterker gemaakt. Ik weet nu dat een ingrijpende gebeurtenis je ook vooruit kan brengen. Dus hoe moeilijk het soms ook is, blijf altijd vooruitkijken.’